Vorige week was-ie er niet. Dat scheelde toch maar mooi zo’n vier tot acht koekjes en een paar chocolade-eitjes. Ja, bij ons staat er een schaaltje met koekjes op de tafel in de hal. Soms wat extra’s; zoals nu de vroege paaseitjes. Bij de koffie/thee wordt er wat van dat schaaltje gepakt en soms – als je er toevallig langsloopt – een extra versnapering.
Vorige week wat minder. Onze trouwe postbezorger bleek vervangen door een andere. Die laatste deed de kaarten, brieven en magazines in de buitenbus naast de deur maar het reguliere Post.NL-exemplaar komt altijd via de deur naar binnen en geeft de post af onder het mom van “dan hoeven jullie niet naar buiten…”.
Na dat drie dagen te hebben gedaan, kwam de werkelijke reden van z’n trouwe bezoek: “Zie dat er koekjes staan, mag ik er eentje?”
Tuurlijk zeg je dan ja en daarmee is een traditie geboren…
“Alsjeblieft, de post. - ’t Is koud buiten. – Tot morgen! – O ja, mag ik een koekje?”
Onbespied (denkt-ie) pakt hij, na een bevestigend antwoord, zijn lekkernij: een midi-stroopwafeltje… en als hij denkt dat niemand ’t ziet ook nog een koffiekoekje… en toen die vroeggeboren eitjes in glinsterende papiertjes in een mandje lagen te glimmen: twee verschillende kleuren extra voeding voor de bezorger op de fiets…
Deze week is-ie er weer. “Gelukkig wel”, zegt hij. “Ik moest nog vakantiedagen opmaken - O ja, mag ik een koekje?”
Het mandje met nog een paar geselecteerde eitjes was net voor zijn binnenkomst naar een andere plek gered. De koekjesschaal niet bijgevuld met midi-stroopwafeltjes. Keuze was dus beperkt tot de minst aantrekkelijke. Dan maar vier, dacht-ie dit keer, want het is koud buiten. En ook ons Koekiemonster moet zich daar tegen wapenen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten